தசரதன் புலம்பல் | அயோத்தியா காண்டம் சர்க்கம் - 059 (34)

The lament of Dasharatha | Ayodhya-Kanda-Sarga-059 | Ramayana in Tamil

பகுதியின் சுருக்கம்: அயோத்தியில் படிந்த சோகநிழலை விளக்கிய சுமந்திரன்; இராமனை நினைத்து அழுத தசரதன் விரைவில் மயங்கி விழுந்தது...

{சுமந்திரன் தொடர்ந்தான்},[1] "இராமன் வனத்திற்குப் புறப்பட்டதும் திரும்பி வரும்போது என்னுடைய அச்வங்கள் {குதிரைகள்} உஷ்ணமான கண்ணீர் வடித்து மேலும் நகராமல் இருந்தன.(1) அதன்பிறகு நான் அந்த ராஜபுத்திரர்கள் இருவரையும் கைக்கூப்பி வணங்கி துக்கத்தைத் தாங்கிக் கொண்டு ரதத்தில் ஏறி புறப்பட்டேன்.(2) இராமன், என்னை மீண்டும் அழைப்பான் என்ற நம்பிக்கையில், குஹனுடன் அங்கேயே பல நாட்கள் {மூன்று நாட்கள்}[2] வசித்திருந்தேன்.(3) 

அயோத்யா காண்டம் 059ம் ஸர்கம்

வால்மீகிராமாயணே ஆதி³காவ்யே அயோத்⁴யாகாண்டே³ ஏகோநஷஷ்டிதம꞉ ஸர்க³꞉

(இதி ப்³ருவந்தம் தம் ஸூதம் ஸுமந்த்ரம் மந்த்ரிஸத்தமம்.

ப்³ரூஹி ஷே²ஷம் புநரிதி ராஜா வசநமப்³ரவீத் || 2-59-1

தஸ்ய தத்³வசநம் ஷ்²ருத்வா ஸுமந்த்ரோ பா³ஷ்பவிக்லப³꞉.

கத²யாமாஸ பூ⁴யோ(அ)பி ராமஸந்தே³ஷ²விஸ்தரம் || 2-59-2

ஜடா꞉ க்ருத்வா மஹாராஜ சீரவல்கலதா⁴ரிணௌ.

க³ங்கா³முத்தீர்ய தௌ வீரௌ ப்ரயாகா³பி⁴முகௌ² க³தௌ || 2-59-3

அக்³ரதோ லக்ஷ்மணோ யாத꞉ பாலயந்ரகு⁴நந்த³நம்.

தாம்ஸ்ததா² க³ச்ச²தோ த்³ருஷ்ட்வா நிவ்ருத்தோ(அ)ஸ்ம்யவஷ²ஸ்ததா³ || 2-59-4)

ஊழ்வினை வரும் துயர் நிலை | அயோத்தியா காண்டம் சர்க்கம் - 058 (37)

State of suffering caused by fate | Ayodhya-Kanda-Sarga-058 | Ramayana in Tamil

பகுதியின் சுருக்கம்: ராமனும், லக்ஷ்மணனும் சொல்லி அனுப்பிய செய்திகளைச் சொன்ன சுமந்திரன்...

அதன்பிறகு, {தசரத} ராஜன் மோஹத்திலிருந்து மீண்டு, மூச்சை மீண்டும் அடைந்ததும், அந்த சூதனை {சுமந்திரனை} அழைத்து ராம விருத்தாந்த காரணத்தை {ராமன் குறித்த செய்திகளைக்} கேட்டான்.(1) அப்போது தன் கைகளைக் கூப்பியபடியே அந்த சூதன், ராமனையே எண்ணி வருந்தி, துக்கத்தாலும், சோகத்தாலும் நிறைந்தவனும், புதிதாய் பிடிபட்ட துவீபத்தை {யானையைப்} போல பெருமூச்சுவிட்டு வேதனையடைந்தவனும், பிணி கொண்ட குஞ்சரத்தை {யானையைப்} போலச் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்த விருத்தனுமான மஹாராஜனை {முதியவனுமான தசரதனை} அணுகினான்.(2,3) 

அயோத்யா காண்டம் 058ம் ஸர்கம்

வால்மீகிராமாயணே ஆதி³காவ்யே அயோத்⁴யாகாண்டே³ அஷ்டபஞ்சாஷ²꞉ ஸர்க³꞉

ப்ரத்யாஷ்²வஸ்த꞉ யதா³ ராஜா மோஹாத் ப்ரத்யாக³த꞉ புந꞉ |

தா²ஜுஹாவ தம் ஸூதம் ராம வ்ருத்த அந்த காரணாத் || 2-58-1

ததா³ ஸூதோ மஹாராஜ க்ருதாஞ்ஜலிருபஸ்தி²த꞉|

ராமமேவ அநுஷோ²சந்தம் து³꞉க²ஷோ²கஸமந்விதம் || 2-58-2

வ்ருத்³த⁴ம் பரம ஸம்தப்தம் நவ க்³ரஹம் இவ த்³விபம் |

விநி꞉ஷ்²வஸந்தம் த்⁴யாயந்தம் அஸ்வஸ்த²ம் இவ குந்ஜரம் || 2-58-3

ராஜா து ரஜஸா ஸூதம் த்⁴வஸ்த அங்க³ம் ஸமுபஸ்தி²தம் |

அஷ்²ரு பூர்ண முக²ம் தீ³நம் உவாச பரம ஆர்தவத் || 2-58-4

க்வ நு வத்ஸ்யதி த⁴ர்ம ஆத்மா வ்ருக்ஷ மூலம் உபாஷ்²ரித꞉ |

ஸோ அத்யந்த ஸுகி²த꞉ ஸூத கிம் அஷி²ஷ்யதி ராக⁴வ꞉ || 2-58-5

இரதம் வந்து உற்றது | அயோத்தியா காண்டம் சர்க்கம் - 057 (34)

The chariot returned | Ayodhya-Kanda-Sarga-057 | Ramayana in Tamil

பகுதியின் சுருக்கம்: குகனிடம் விடைபெற்று, அயோத்திக்குத் திரும்பி தசரதனிடம் செய்தியைச் சொன்ன சுமந்திரன்; தசரதனும், கௌசல்யையும் மயங்கி விழுந்தது...

இராமன் தென்கரையில் இறங்கியபோது, குஹன் சுமந்திரனிடம் நெடுநேரம் பேசிவிட்டு, பெருந்துக்கத்துடன் தன் கிருஹத்திற்கு {வீட்டிற்குச்} சென்றான்.(1) {இராமன், லக்ஷ்மணன், சீதை ஆகியோர்} பரத்வாஜரைச் சந்தித்தது, பிரயாகையில் அவருடன் தங்கியது, கிரிக்கு {சித்திரகூட மலைக்குச்} சென்றது ஆகியவற்றை அங்கே இருந்தவர்கள் குறிப்பிட்டனர்[1].(2) 

அயோத்யா காண்டம் 057ம் ஸர்கம்

வால்மீகிராமாயணே ஆதி³காவ்யே அயோத்⁴யாகாண்டே³ ஸப்தபஞ்சஷ²꞉ ஸர்க³꞉

கத²யித்வா ஸுது³ஹ்க² ஆர்த꞉ ஸுமந்த்ரேண சிரம் ஸஹ |

ராமே த³க்ஷிண கூலஸ்தே² ஜகா³ம ஸ்வ க்³ருஹம் கு³ஹ꞉ || 2-57-1

ப⁴ரத்³வாஜாபி⁴க³மநம் ப்ரயாகே³ ச ஸஹாஸநம் |

ஆகி³ரேர்க³மநம் தேஷாம் தத்ரஸ்தை²ரபி⁴லக்ஷிதம் || 2-57-2

அநுஜ்ஞாத꞉ ஸுமந்த்ர꞉ அத² யோஜயித்வா ஹய உத்தமான் |

அயோத்⁴யாம் ஏவ நக³ரீம் ப்ரயயௌ கா³ட⁴ து³ர்மநா꞉ || 2-57-3

ஸ வநாநி ஸுக³ந்தீ⁴நி ஸரித꞉ ச ஸராம்ஸி ச |

பஷ்²யந்ன் அதியயௌ ஷீ²க்⁴ரம் க்³ராமாணி நக³ராணி ச || 2-57-4

தத꞉ ஸாய அஹ்ந ஸமயே த்ருதீயே அஹநி ஸாரதி²꞉ |

அயோத்⁴யாம் ஸமநுப்ராப்ய நிராநந்தா³ம் த³த³ர்ஷ² ஹ || 2-57-5

சித்திரகூடம் | அயோத்தியா காண்டம் சர்க்கம் - 056 (38)

Chitrakuta | Ayodhya-Kanda-Sarga-056 | Ramayana in Tamil

பகுதியின் சுருக்கம்: சித்திரகூடம் வர்ணனை; வால்மீகியைச் சந்தித்த ராமன்; ஓலைக் குடிசையைக் கட்டிய லக்ஷ்மணன்; தேவர்களுக்கு உரிய வழிபாட்டைச் செய்து மங்கல நேரத்தில் குடிசைக்குள் நுழைந்தது...

அப்போது ராமன், இரவு கடந்து அநந்தரம் {கடந்தபின்பும்} உறங்கிக் கொண்டிருந்த[1] லக்ஷ்மணனை மெதுவாக {பின்வருமாறு} எழுப்பினான்:(1) சௌமித்ரியே {சுமித்ரையின் மகனான லக்ஷ்மணா}, வனவிலங்குகளின் ஒலி அழகாக எதிரொலிப்பதைக் கேட்பாயாக. இது பிரஸ்தானத்திற்கான காலம் {இது நம் பயணத்திற்கான நேரமாகும்}. நாம் புறப்படுவோம்" {என்றான் ராமன்}.(2)